Photography Nota Kymothoe© Νότα Κυμοθόη
Νότα Κυμοθόη* "Το δερμάτινο και η γαλή" Ποίηση
Βάδιζα μόνη μέσα στο πλήθος των γνωστών και φίλων
στο νησί της Αφροδίτης, οπού αγάπησα κι αγαπώ πολύ,
εκεί, όπου τα πέλματά μου ίδρωσαν, από αγωνία και θλίψη
μιας εποχής πικρής ως ανάμνηση μακρινή, άλλων χρόνων
φορώντας το δερμάτινό μου αγαπημένο επανωφόρι, δώρο
αγαπημένου, για το σώμα, οπού φιλούσε κι έντυσε με αγάπη,
όταν μας χώριζε ο πόνος μιας ανάγκης φορτικής σε άλλα μέρη.
Εργασία σκληρή για το "Φάκελο της Κύπρου", την Ιστορία της,
κι εγώ κλεισμένη στο δερμάτινό μου επανωφόρι ασφαλής
σαν τα χέρια του αγαπημένου μου, να με τυλίγουν αγκαλιά.
Και όλο το Χειμώνα με το επανωφόρι μου η ανάμνησή του,
σε δρόμους της Λάρνακας και της Λευκωσίας ως την Πάφο
και στην Αγία Νάπα, όπου της θάλασσας η αύρα νοσταλγός
με έφερε ως το σπίτι σου Μαργαρίτα της λήθης της πικρής
μιας δήθεν φιλίας πλαστουργός στης ανάγκης σου αυτουργός
ως το θέρος, οπού ωραία το φρόντισα κι έκλεισα σε βαλίτσα
το δερμάτινό μου επανωφόρι, όπου με αγάπη εκείνος περισσή
για εμένα είχε αγοράσει από δερμάτινων ακριβό μαγαζί.
Εκείνος, αγάπη για μένα ξεχωριστή κι ανάμνηση παντοτινή
να με κρατάει αγκαλιά τις χειμωνιάτικες ημέρες τις ψυχρές
με τη δική του την αλησμόνητη θαλπωρή...
Στο σπίτι σου για των Ελλήνων την κρίση, δήθεν η αγάπη
φιλόξενη, δική σου κωμωδία, για όφελος ακατανόητο θαρρώ,
για μια βαλίτσα μου με το δερμάτινό μου μέσα κι αυτό
να μείνει υπόσχεσής σου φύλαξης στο σπίτι σου καθοριστικός.
Το δερμάτινο επανωφόρι μου αγαπημένο δώρο τρυφερής ψυχής
κι εσύ το πούλησες σε παζάρι ή το πέταξες, όπως είπες χαχανητά,
δίχως φιλία να σεβαστείς, μήτε την ανθρωπιά οπού υμνούσες.
Βάδιζα μόνη σήμερα και πάλι στο νησί της Αφροδίτης που αγαπώ
κι είδα να φορά δερμάτινο ίδιο με το δικό μου μια γυναίκα νεαρά.
Στάθηκα, καθώς εμπρός μου ήταν μέσα στου χειμώνα την παγωνιά
μία, οπού την τύλιγαν σα χέρια αγαπημένου μου αγκαλιά
του πανωφοριού μου η θαλπωρή. Ίδιο ήταν με το δερμάτινο εκείνο
όπου μέσα σε βαλίτσα είχα στο σπίτι σου αφήσει Μαργαρίτα
κι ως είχα έρθει εκεί, δεν ήσουν πουθενά κι η πόρτα σου κλειστή.
Μόνο μια μαύρη γαλή νιαούριζε κλαυτά λες κι ήσουν εσύ
και τη λυπήθηκα μέσα στο κρύο του χειμώνα τη μαύρη τη γαλή
κι από την τσάντα μου της έδωσα λίγο ψωμί που είχα μαζί
κι είδα τα λαίμαργα σαγόνια της να καταβροχθίζουν στη στιγμή.
Το δερμάτινο επανωφόρι μου θυμάμαι νοσταλγός άλλης εποχής
κι ας είμαι μόνη σε άλλη πολιτεία μακριά, δίχως πικρία στην καρδιά.
Μόνο θα έχω να το λέω σαν παραμύθι στα παιδιά, για ψεύτικη φιλία
που πίστεψα λόγια πειστικά και πούλησε τα ρούχα μου στην αγορά
κι ως θα χαϊδεύω του σκύλου μου τη ράχη, θα έρθει κι η γαλή κοντά
να νιαουρίζει, για της Μαργαρίτας την παράλογη ανθρωπιά...
