ΕΥΧΕΣ από Νότα Κυμοθόη

                         

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ 
           ΚΑΙ 
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

σύμφωνα με των 
2020 χρονών συνήθειες.

Ευχές από Νότα Κυμοθόη γι΄ αλλαγή συνηθειών

Φωτογραφική λήψη© Νότα Κυμοθόη

Νότα Κυμοθόη "Αλεξανδρινό και γιορτές"

Photography Nota Kimothoi© Νότα Κυμοθόη
Νότα Κυμοθόη "Αλεξανδρινό και γιορτές"

Η εμπορικότητα αυτών των ημερών εξάρει τη φαντασία για στολισμούς σε οικίες και καταστήματα. Αλλά όλη την παράσταση κλέβει το Αλεξανδρινό, όπως ονομάζεται το φυτό της φωτογραφίας. Πως όμως έχει καθιερωθεί ως γιορτινό φυτό;

Κι αυτό το έθιμο όπως και πολλά άλλα ήρθε από τις ΗΠΑ. Όταν ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών Joel Roberts Poinsett  (1779- 1851) σε επίσκεψή του σε μια περιοχή στα νότια της πόλης του Μεξικού, κοντά στο Taxco de Alarcon, είδε αυτό το φυτό και αμέσως έστειλε δείγματα του φυτού στις ΗΠΑ. Έτσι το φυτό αυτό πήρε το όνομά του "poinsetia" έως το 1836, αφού το καλλιεργούσαν για εμπορικούς σκοπούς, ενώ στο Μεξικό ονομάζεται "Flor de Nochebuena" ή "Catarina". Έτσι από τότε καθιερώθηκε ως φυτό στολισμού στις γιορτές του Δεκεμβρίου-Ιανουαρίου δηλ. των Χριστουγέννων , μιας και το άνθος του μοιάζει με άστρο στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Ο Poinsett υπήρξε Master Mason!!!

Νότα Κυμοθόη "Ευτυχισμένος είναι μόνον ο ελεύθερος" Δοκίμιο

Νότα Κυμοθόη* "Ευτυχισμένος είναι μόνον ο ελεύθερος"

 Ο Δημώναξ καταγόταν από την Κύπρο κι ήταν ένας κυνικός φιλόσοφος που έζησε στην Αθήνα κατά τον 2ο π. Χ. αιώνα. Τον ρώτησε κάποτε ένας περαστικός ποια είναι κατά τη γνώμη του η έννοια της ευτυχίας. Κι ο Δημώναξ απάντησε πως μόνον ο ελεύθερος είναι ευτυχισμένος. Κι ο περαστικός πρόσθεσε, πως ελεύθεροι είναι πολλοί. Κι ο Δημώναξ απάντησε:" θεωρώ ελεύθερο, όστις ούτε ελπίζει τι, ούτε φοβείται τι"...

Ο λόγος γι΄αυτήν την ανάρτησή μου, δεν είναι μόνον ένας, αλλά πολλοί. Θα αρκεστώ μόνον στην αφορμή για διάδοση του ελληνικού λόγου και της ελληνικής σκέψης, στους φίλους μου αναγνώστες. 

Ο Δημώναξ λοιπόν, φιλοσοφεί και αφήνει μια ιερή παρακαταθήκη, για την έννοια της ευτυχίας σε σχέση με την ελευθερία.

Έχουν γραφτεί πλήθος κειμένων και φιλοσοφικών μελετών και ο κάθε ενδιαφερόμενος για γνώση, μπορεί να διδαχτεί μέσα από αυτά τα συγγράμματα. Ο Δημώναξ δεν άφησε γραπτά κείμενα. Μαθαίνουμε γι αυτόν, μέσα από τον Λουκιανό, ο οποίος διέσωσε το εξής: "Mόνον εὐδαίμονα ἔφη τὸν ἐλεύθερον, ἐκεῖνον νομίζω τὸν μήτε ἐλπίζοντά τι μήτε δεδιότα" ("Ο αληθινά ευτυχισμένος είναι ο ελεύθερος. Μιλώ για εκείνον που μήτε ελπίζει μήτε φοβάται τίποτα").

Στην πορεία των χρόνων, βρίσκουμε την ίδια ρήση, στις σκέψεις του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος στην αναζήτηση νοημάτων για τη δική του ζωή, γράφει την δική του "Ασκητική" και μάλιστα άφησε εντολή ως τελευταία του επιθυμία, να γραφτεί πάνω από τον τάφο του το γνωστό: "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν πιστεύω τίποτα, είμαι ελεύθερος".

Ο Δημώναξ καταγόταν από πλούσια κι επιφανή οικογένεια της Κύπρου, την οποία λέγεται πως εγκατέλειψε, για ν΄ασχοληθεί με τη δική του αναζήτηση. Επιθυμούσε τη γνώση και τη σοφία κι έγινε φιλόσοφος, μέσα από σπουδές του στην αρχαία Αθήνα στη σχολή του Αγαθοβούλου, του  Τιμοκράτη, του Δημητρίου και του Επίκτητου. Δηλαδή, μιλάμε για έναν νέο, ο οποίος ερχόμενος στην αρχαία Αθήνα, τόσο πολύ την αγάπησε και τόσο πολύ πλημμύρισε η ψυχή και ο νους του από όλα όσα έζησε, γνώρισε και όσα γίνονταν εκείνη την εποχή, ώστε δεν επέστρεψε ποτέ πάλι, πίσω στην α΄ πατρίδα του, την Κύπρο.

Ο Δημώναξ, γράφουν, πως υπήρξε ευθύς άνθρωπος και ήταν αγνός στους τρόπους του και στις συνήθειές του και υπήρξε υπόδειγμα χαρακτήρος για μίμηση. Οι φιλοσοφικές του αρχές, του έδωσαν όλα εκείνα τα εφόδια, ώστε να μπορεί να υπάρξει αυτάρκης. Γνωρίζοντας όλες τις φιλοσοφικές απόψεις εκείνης της εποχής, δίχως να έχει έπαρση για τη δική του ύπαρξη και με απλό ντύσιμο, συναναστρεφόταν τους πάντες. Κράτησε απόσταση από τους τρόπους λατρείας των Αθηναίων και τον κατηγόρησαν πως ενώ βρισκόταν κάτω από τη σκιά της Θεάς Αθηνάς, ουδέποτε την τίμησε με προσφορά θυσίας σε αυτήν. Κι ο Δημώναξ απάντησε:"Μη απορείτε ω Άνδρες Αθηναίοι, εάν δεν της προσέφερα θυσία έως τώρα, διότι δεν έχει ανάγκην από τας θυσίας μου". Τον κατηγορούσαν συνεχώς και για την αποχή του από τα Μυστήρια και την άρνησή του να μυηθεί σε αυτά κι ο Δημώναξ, είπε πως δεν ήθελε να μυηθεί σε αυτά και σκεπτόμενος απάντησε: "Αν μεν εις τα μυστήρια εγίνοντο πράξεις κακαί, δεν θα ηδύνατο να τας αποσιωπήση εις τους αμύητους, αλλά θα τους απέτρεπε από αυτά. Εάν δεν ήσαν καλά, θα τ΄αποκάλυπτε σε όλους για λόγους φιλανθρωπίας". Μετά από αυτήν την απάντησή του, ενώ είχαν ετοιμαστεί να τον λιθοβολήσουν, σταμάτησαν αμέσως και έτυχε της άμεσης συμπαθείας τους.

Ο Δημώναξ θεωρείται Κυνικός Φιλόσοφος και δεν συμμετείχε στα Μυστήρια εκείνης της εποχής. Ο Κυνισμός ήταν μια τάση επανόδου στην ζωή κοντά στη φύση και άγγιζε τη φυσιοκρατία των Στωικών Φιλοσόφων. Οι Κυνικοί (τους μιμήθηκαν οι μοναχοί αργότερα) Φιλόσοφοι περιόριζαν στο ελάχιστο τις ανάγκες τους κάνοντας τους εαυτούς τους αυτάρκεις κι ανεξάρτητους από τα υλικά αγαθά. Ασκούσαν την ύπαρξή τους έτσι ώστε να υπομένει στερήσεις, κάθε πόνο και θεωρούσαν τις ηδονές μέγιστο κακό. Καταπολεμούσαν τις ηδονές με άσκηση υπομονής και τις δάμαζαν, ώστε να περιορίζονται κι είχαν ως μέγιστη αρετή την εγκράτεια, την απάθεια και την καρτερία. Ο Δημώναξ ήταν αυτής της άποψης και σύχναζε στην αριστερή όχθη του Ιλισού ποταμού, όπου υπήρχε η Κυνική Σχολή του Αντισθένη (445-350 π. Χ.). Ο Αντισθένης ήταν μαθητής του Σωκράτη και είχε ιδρύσει αυτήν τη σχολή στην περιοχή Κυνόσαργες (έξω από τα τείχη της Αθήνας, νότια του Ναού του Ολυμπίου Διός). Σε αυτήν τη Σχολή μπορούσαν να εισέλθουν για να γυμναστούν, όσοι δεν ήταν γνήσιοι στην καταγωγή τους πολίτες Αθηναίοι. Έτσι λοιπόν, κι ο Δημώναξ ο Κύπριος, επειδή δεν ήταν γνήσιος πολίτης Αθηναίος, σύχναζε εκεί.

Αγάπησε την Αθήνα, έζησε σε αυτήν ως το θάνατό του κι ήταν γνωστός για το πρωτότυπο χιούμορ που διέθετε. Κατόρθωσε να είναι αυτάρκης, ν΄απαλλαγεί από το φόβο και είχε γαλήνη στην ψυχή του. Τον θεωρούσαν ανώτερο από τους άλλους Κυνικούς Φιλοσόφους γιατί διέθετε μόρφωση και δεν συμμετείχε σε ακραίες πράξεις όπως οι άλλοι Κυνικοί της εποχής του. Θαύμαζε τον Σωκράτη και τον Αρίστιππο αλλά και τον Διογένη για την απλή του ενδυμασία.

Μαθαίνουμε για τον Δημώνακτο από τον σπουδαίο Λουκιανό Σαμοσατεύ (120-195 μ.Χ.), που καταγόταν από την Κομμαγηνή του Άνω Ευφράτη της Συρίας κι έζησε κι αυτός στην Αθήνα, όπου διέσωσε πολλά από τα αποφθέγματα του Δημώνακτου στο έργο του "Δημώνακτος βίος".

Μαθαίνουμε λοιπόν, για την τολμηρή παρέμβαση του Κυπρίου Δημώνακτα, που αντιστάθηκε με μένος στην απόφαση των Αθηναίων της εποχής του, ώστε να μη διοργανωθούν θεάματα με αγώνες μονομάχων. Γιατί αν διοργάνωναν κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να γκρεμίσουν πρώτα το βωμό του Θεού Ελέους. 

Ο Θεός Έλεος ήταν η ύψιστη μορφή Δικαίου και τον λάτρευαν με αναίμακτες θυσίες στην αρχαία Αθήνα, οι αρχαίοι Έλληνες. Η παρέμβασή του ήταν να μη γίνουν οι αγώνες μονομαχίας στην αρχαία Αθήνα, γιατί η πράξη τους αυτή θ΄αποτελούσε μεγάλη προσβολή στο Θεό της Δικαιοσύνης!!!

Ο Δημώναξ έζησε ως τα 100 ευτυχισμένος κι ελεύθερος κι όταν αισθάνθηκε αδύναμος από τα βαθιά του γηρατειά, αρνήθηκε να λάβει τροφή κι εκούσια, δηλαδή με τη θέλησή του κοιμήθηκε. Οι Αθηναίοι τιμώντας την φιλοσοφική του παρουσία στην πόλη τους, τον έθαψαν με δημόσια δαπάνη και τιμές!!!

*Η Νότα Κυμοθόη είναι Λογοτέχνης και Ζωγράφος

Νότα Κυμοθόη "Ευτυχισμένος είναι μόνον ο ελεύθερος" Δοκίμιο© Nότα Κυμοθόη

Νότα Κυμοθόη "Ο Σεπτέμβριος 1922 και η γενοκτονία Ελλήνων"

                                                                   ΣΜΥΡΝΗ 1922
Νότα Κυμοθόη:Ο Σεπτέμβρης 1922 και η γενοκτονία Ελλήνων

Αυτές οι ημέρες είναι όμορφες καθώς ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας, όπου οι άνθρωποι χαίρονται ακόμα τις διακοπές τους ή έχουν επιστρέψει στις εργασίες τους. Για όσους άγουν την καταγωγή από τις αλησμόνητες πατρίδες των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, θυμούνται...Ίσως γιατί έτσι δεν ξεχνάει κάποιος την ιστορία των ανθρώπων, η οποία διδάσκει. Διαφορετικά, ποιος λόγος υπάρχει, να καταγράφονται τα γεγονότα;

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 1922 κι 1.500.000 άνθρωποι ξεριζώθηκαν από τη γη των προγόνων μας...

Σε συνάντηση κάποτε, πριν πολλά χρόνια, με την αείμνηστη Διδώ Σωτηρίου...

Νότα Κυμοθόη και Διδώ Σωτηρίου

Έλεγε όσα είχε ζήσει και μου πρόσφερε το βιβλίο της "οι νεκροί περιμένουν" λέγοντάς μου "πως όποιος δεν μνημονεύει και δεν θυμάται τους προγόνους του, δεν είναι άνθρωπος παιδί μου" κι έγραφε μεταξύ των άλλων στις σελίδες του:

"...ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι βρεθήκανε ξαφνικά έξω απ΄ την προγονική τους γη. Παράτησαν σκοτωμένα παιδιά και γονιούς άταφους.

Παράτησαν περιουσίες, τον καρπό στα δένδρα και στα χωράφια το φαΐ στη φουφού, τη σοδειά στην αποθήκη το κομπόδεμα στο συρτάρι, τα πορτρέτα των προγόνων στους τοίχους.

Και βάλθηκαν να τρέχουν να φεύγουν κυνηγημένοι απ΄ το τούρκικο μαχαίρι και τη φωτιά του πολέμου.

Έρχεται μια τραγική στιγμή στη ζωή του ανθρώπου, που το θεωρεί τύχη να μπορέσει να παρατήσει το έχει του, την πατρίδα του το παρελθόν του και να φύγει, να φύγει λαχανιασμένος αποζητώντας αλλού τη σιγουριά.

Άρπαξαν οι άνθρωποι βάρκες, καΐκια, σχεδίες, βαπόρια, πέρασαν τη θάλασσα σ΄ έναν ομαδικό, φοβερό ξενιτεμό.

Κοιμήθηκαν αποβραδίς νοικοκυραίοι στον τόπο τους και ξύπνησαν φυγάδες, θαλασσοπόροι, άστεγοι άποροι, αλήτες και ζητιάνοι στα λιμάνια του Πειραιά, της Σαλονίκης, της Καβάλας του Βόλου, της Πάτρας.

Ενάμισι εκατομμύριο αγωνίες και οικονομικά προβλήματα ξεμπαρκάρανε στο φλούδι της Ελλάδας, με μια θλιβερή ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος: «Πρόσφυγες!» Που να ακουμπήσουν οι πρόσφυγες; Τι να σκεφτούν; τι να ξεχάσουν; τι να πράξουν; που να δουλέψουν; πώς να ζήσουν;

Τρέμαν ακόμα απ΄ το φόβο. Τα μάτια τους ήταν κόκκινα απ΄ το αιμάτινο ποτάμι της κόλασης που διάβηκαν.

Και σαν πάτησαν σε στέρεο έδαφος, μετρήθηκαν να δουν πόσοι φτάσανε και πόσοι λείπουν. Κι οι ζωντανοί δεν το πιστεύανε, μόνο άπλωναν τα χέρια τους στο κορμί τους και το ψάχνανε, για να βεβαιωθούνε πως δεν ήταν βρικόλακες.

Και ψάχναν και για την ψυχή τους, να δουν αν ήταν στη θέση της. Μ΄ αυτή ήταν άφαντη. Είχε μείνει πίσω στην πατρίδα κοντά στους αγαπημένους νεκρούς και στους αιχμαλώτους, κοντά στα σπιτάκια, στα χωράφια, στις δουλειές..."

Η γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας δεν αποτελεί μόνον σημείο αναφοράς από μαρτυρίες για τους μελετητές των ιστορικών γεγονότων, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα παγκοσμίως, γιατί με σχέδιο βρόμικο, δημιουργήθηκε.  Ας ανατρέξουμε και πάλι στα ιστορικά γεγονότα εκείνης της εποχής, κι ας τα μελετήσουμε απ΄ όλες τις πλευρές και ίσως εξαχθεί το συμπέρασμα, λέω ίσως κάποια καθαρά μυαλά κατανοήσουν αυτήν τη γενοκτονία η οποία φτάνει δυστυχώς έως και την κατοχή και διχοτόμιση της Κύπρου. Ποιος άραγε ευθύνεται για όλη αυτήν την μεγάλη καταστροφή; Ποιών τα συμφέροντα εξυπηρέτησε;

Η γενοκτονία του ελληνισμού το 1922 δεν ήταν απλό γεγονός, για να περνάει κάποιος τον μαύρο εκείνον Σεπτέμβρη αδιάφορα. Ξεκίνησε κάποια χρόνια πριν. Ξεκίνησε από το 1912 και για 10 ολόκληρα χρόνια πελεκούσαν τον ελληνισμό κι έφτασε το αποκορύφωμά του έως την Κύπρο του 1974. Γιατί άραγε;

Με προβληματίζει η εποχή μας κι αυτό όπου ακόμα δεν έχει κοπάσει στην ανθρώπινη κοινωνία...Τα συμπεράσματα είναι σκέψεις του καθενός, αλλά τα γεγονότα υπήρξαν και μιλάνε μόνα τους...

...

Νότα Κυμοθόη, λογοτέχνης και ζωγράφος

Νότα Κυμοθόη "Η 3Οή Αυγούστου 1922 και η στάση της Ρωσίας"

"Η 30ή Αυγούστου 1922 και η στάση της Ρωσίας"
Γράφει η Νότα Κυμοθόη

Η 30ή Αυγούστου είναι μια θλιβερή ημέρα για τον ελληνισμό και για όσους παραμένουν Άνθρωποι σε μια καταστροφή, η οποία θλίβει τους λογικούς λογισμούς όσων από αυτήν την καταστροφή επέζησαν και διηγήθηκαν τα γεγονότα. Η Σμύρνη, η ένδοξη και λαμπρή πόλη των Ελλήνων στα παράλια της Μικράς Ασίας, φλεγόταν σαν σήμερα το 1919, 100 χρόνια πριν, από φωτιά που έβαλαν οι Τούρκοι του Κεμάλ Ατατούρκ και έριξαν τον πληθυσμό της στη θάλασσα, ανήμπορο να γλιτώσει από τις φλόγες. 

Δεν αποτελεί γιορτή αυτή η καταστροφή, αλλά θλίψη και θρήνο κι όταν βρέθηκα σαν σήμερα πριν πολλά χρόνια στη Σμύρνη, κι είδα την έκθεση με το φωτογραφικό υλικό στην παραλία, δάκρυσα, αλλά και προβληματίστηκα για το ότι έγραφαν, πως τη φωτιά την έβαλαν οι Έλληνες.

Εδώ έχουμε μια αντίφαση ιστορική, για το ποιο χέρι έκαψε τη Σμύρνη. Είχαν λόγο οι Έλληνες να κάψουν την πόλη τους; Είχαν λόγους να ξεριζωθούν από τα γονικά τους εδάφη;

Ας απαντήσει ο καθένας στον εαυτό του, σύμφωνα με τις γνώσεις του για το θέμα, αλλά σε συνδυασμό με τον παρόντα χρόνο και τα όσα γίνονται στις ημέρες μας, από τη χώρα, η οποία κατέχει αυτά τα εδάφη.

Όμως εκείνο, οπού με προβληματίζει περισσότερο, είναι η συμπεριφορά της Ρωσίας και του τρόπου, οπού ενεργεί και πράττει, προσβάλλοντας την ελληνική φιλία και την ιερή μνήμη των νεκρών της Σμύρνης. Και τούτο, διότι αφ΄ ενός εξόπλισε την Τουρκία με τους πυραύλους S-400, αφ΄ ετέρου το παίζει ορθόδοξη χριστιανική χώρα κι εδώ δεν ξέρω που να γελάσω...Αλλά δεν θα γελάσω, παρά θα εξετάσω όλη την ιστορική πορεία, από την αρχή των γεγονότων, που αφορούν τις σχέσεις Ελλάδας και Ρωσίας, διότι το παιχνίδι της είναι...στρατηγικό και πονηρό. Ο φιλοτουρκικός τρόπος της δεν είναι η καλύτερη στάση της για την Ελλάδα μήτε για την Κύπρο, στην οποία έχει στήσει...επιχειρήσεις παντός είδους. Το παίζει καλά το παιχνίδι της, ντυμένη τον ορθόδοξο σταυρό του χριστιανισμού για να δημιουργήσει καλές εντυπώσεις με την Κύπρο και την Ελλάδα, αλλά εδώ υπάρχει μεγάλη αντίφαση...Ας θυμηθείτε τι έχει συμβεί...στο παρελθόν. Κι ας έρθουμε στο παρόν: Αν λοιπόν η Ουκρανία, η οποία έγινε αυτοκέφαλη ορθόδοξη εκκλησία την ενόχλησε τη Ρωσία και έχτισε ρωσική εκκλησία στην περιοχή της κατεχόμενης Κύπρου που υπάγεται στο πατριαρχείο της Ρωσίας κι αδιαφορεί για την κατοχή της περιοχής από τους Τούρκους, γράφοντας στα παλιά της υποδήματα την Αρχιεπισκοπή της Κύπρου, ας σχηματίσει ο καθένας τα δικά τους συμπεράσματα, για το ρόλο της...θρησκείας στις σχέσεις των λαών.

Εκείνο οπού με προβληματίζει, είναι πως χρησιμοποίησε τους Έλληνες στην Ελλάδα αλλά και στην Κύπρο και πως χρησιμοποιεί τώρα την Τουρκία, για να βγει στο Αιγαίο!!!

Το "πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι", μια τσίχλα μασημένη, την οποία κάποιοι αναμασούν κι ονειρεύονται όνειρα θερινής νυχτός, μέσα σε Ελλάδα και Κύπρο, πως θα πάρουμε πίσω την πόλη (Κωνσταντινούπολη), ωθεί σε χαϊδολογήματα και λάθη πολλαπλής φύσεως.

Όταν δηλαδή, σήμερα, 30 Αυγούστου 2019, το ρωσικό Προξενείο της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη, κάνει ανάρτηση στο faceboοk χαιρετίζοντας τη στρατιωτική επιτυχία των Τούρκων κατά του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία και τιμά αυτήν την ημέρα Διπλωματικά, τι ακριβώς σηματοδοτεί σε μια αποφράδα ημέρα, 100 ολοκλήρων χρόνων, σαν σήμερα; Είναι φιλική χώρα η Ρωσία στην Ελλάδα, όταν φτύνει κατάμουτρα την καταστροφή της Σμύρνης και τις διπλωματικές σχέσεις της με την Αθήνα για τη σημερινή ημέρα;

Την επέτειο αυτής της καταστροφής της Σμύρνης με φωτιά που ξέσπασε κι εισέβαλλε ο τουρκικός στρατός, την οποία η Τουρκία γιορτάζει πανηγυρικά ως νίκη της ενάντια στον ελληνικό στρατό τιμά η ρωσική ομοσπονδία του Β. Πούτιν, χαιρετίζοντας επίσημα την νίκη του τουρκικού στρατού κι επισημαίνει: «Στις αρχές του 1920 οι δύο λαοί του νέου κράτους της Σοβιετικής Ρωσίας (σ.σ.: περίοδος Λένιν) και του τουρκικού λαού υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ (σ.σ.: μετέπειτα Ατατούρκ) πολέμησαν στον Απελευθερωτικό Αγώνα τις κατοχικές δυνάμεις που απείλησαν την εθνική τους ανεξαρτησία. Ήταν σημαντικό το γεγονός ότι ο ένας λαός υποστήριξε τον άλλον. Η εμπιστοσύνη που καλλιεργήθηκε την περίοδο εκείνη προσέδωσε ώθηση στην ανάπτυξη των σχέσεών μας».

Δεν ξέρω πως θα σχολιάσουν οι ελληνικές εφημερίδες αυτήν την φιλοτουρκική στάση της Ρωσίας, αλλά τα τουρκικά ΜΜΕ είδαν με θετική ματιά και σχόλια της Ρωσίας την συμπεριφορά. 

Μήπως λοιπόν θα πρέπει να γίνουμε όλοι...φιλαράκια για να μη υπάρχει καμιά πολεμική σύρραξη στο εγγύς μέλλον; Γιατί, αν υπάρξει, αν δηλαδή συμβεί, η Ρωσία με τέτοια φιλοτουρκική διάθεση, θα είναι μάλλον με το μέρος της Τουρκίας...

Όσο για την διπλωματική της συμπεριφορά, γιαυτό λέγεται και διπλωματία, ας σκεφτεί όμως ο κάθε ένας, πως με διπλωματία τόσα χρόνια δεν λύθηκε το κυπριακό. Κι ας σκεφτεί κι ο καθένας πως... με ψαλμωδίες και μεγάλους σταυρούς, παραδόθηκε η πόλη στον...Μωάμεθ, σε μια εποχή, όπου ήταν παρόμοια με τη δική μας.
 Μια διχοτομημένη Κύπρος, με αφθονία αγαθών, κι ακόμα το κυπριακό είναι...άλυτο, δίπλα σε μια Μέση Ανατολή η οποία συνεχώς φλέγεται και σε μια πατρίδα, που προσπαθεί να σταθεί όρθια...