Ανοίγω το παράθυρο /το φως του ήλιου για να ιδώ!
Αντίκρυ ο Πενταδάκτυλος / και βογγάει!..
Πόσο πονάει ετούτο το βουνό!..
Λες και βογγάει ο Διγενής!..
Φεύγει, κρύβεται η χαρά μου, πάει...
Σαν λαβωμένο αγρίμι πρόβαλε
και τούτη εδώ η μέρα./ Μέσα της σφηνώθηκαν όλα τα βόλια
Όλα τα καρφιά που μπήχτηκαν/ στης Λευκωσίας την καρδιά
και κόψανε στη μέση./ Ποια γιατριά στο χρόνο που περνά
έτσι αδιάφορα, τάχα γυρεύουμε όλοι;
Πονάει, πονάει ετούτο το βουνό/ μέσα στην τόση ξεγνοιασιά
στα σπλάγχνα του βαθιά/ σταυρώσανε την Κύπρο.
Αίμα, κορμιά νεκρών και χώμα/ ένα γίνηκαν εκεί
να χαιρετούν το Μαχαιρά / και την πλατεία Ελευθερίας.
Για ποια μεγάλη Ανάσταση;/ Κανείς δεν το γνωρίζει!..
Μονάχα ο Πενταδάκτυλος/ είν΄ αρκετός αδέρφια
να μας θυμίζει τη σκλαβιά/ και την ατίμωση του δίκιου
ώστε ποτέ μη λησμονήσουμε/ τούτη την προδοσία!..
(γράφτηκε στη Λευκωσία το 1992 με αφορμή τη τούρκικη σημαία στις πλαγιές του)
[Περιλαμβάνεται στις σελίδες του βιβλίου Νότα Κυμοθόη "Ιύζουσα νήσος" ποίηση, έκδοση ΑΘΗΝΑ 1995]
Νότα Κυμοθόη Λογοτέχνης και Εικαστικός, Ποιήτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου