ΠΟΙΗΣΗ ΝΟΤΑΣ ΚΥΜΟΘΟΗ
ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ
Ανοίγω το παράθυρο το φως του ήλιου για να ιδώ!
Αντίκρυ ο Πενταδάκτυλος και βογγάει!...
Πόσο πονάει ετούτο το βουνό!...
Λες και βογγάει ο Διγενής...
Φεύγει, κρύβεται η χαρά μου,πάει
Σαν λαβωμένο αγρίμι πρόβαλε και τούτη εδώ η μέρα.
Μέσα της σφηνώθηκαν όλα τα βόλια
όλα τα καρφιά που μπήχτηκαν
στης Λευκωσίας την καρδιά και κόψανε στη μέση.
Ποια γιατριά στο χρόνο που περνά
έτσι αδιάφορα, τάχα γυρεύουμε όλοι;
Πονάει, πονάει ετούτο το βουνό
μέσα στην τόση ξεγνοιασιά
στα σπλάχνα του βαθιά σταυρώσανε την Κύπρο.
Αίμα, κορμιά νεκρών και χώμα ένα γίνηκαν εκεί
να χαιρετούν το Μαχαιρά και την πλατεία Ελευθερίας.
Για ποια μεγάλη ανάσταση; Κανείς δεν το γνωρίζει!..
Μονάχα ο Πενταδάκτυλος είν' αρκετός αδέρφια
να μας θυμίζει τη σκλαβιά και την ατίμωση του δίκιουώστε ποτέ μη λησμονήσουμε τούτη την προδοσία!..
Νότα Κυμοθόη
(Με αφορμή τη χαραγμένη τούρκικη σημαία, 1992 Λευκωσία, Κύπρος, από το βιβλίο μου: Ιύζουσα νήσος, έκδοση 1995)